از من بگریزید که می خورده ام امروز
با من منشینید که دیوانه ام امشب
ترسم که سر کوی تو را سیل بگیرد
ای بیخبر از گریه ی مستانه ام امشب
یک جرعه ی آن مست کند هر دو جهان را
چیزی که لبت ریخت به پیمانه ام امشب
بی حاصلم از عمر گرانمایه فروغی
گر جان نرود در پی جانانه ام امشب

گاهی دست خودم را میگيرم، می برم هوا خوری
ياد تو هم که همه جا با من است…
تنهايی هم که پا به پايم، می دود…
مي بينی؟!
وقتی که نيستی هم، جمعمان جمع است

خرابيم و خراباتيم همه شب زنده دار امشب
همه عاشق همه مجنون به مستی بی قرار امشب
بيا ای سوت دل ساقی به مستی بی ملالم کن
خدايا امشب اين می را حلالم کن حلالم کن
بيادش باده می نوشم که با دردش هم آغوشم
به يک جرعه به صد جرعه نشد دردش فراموشم
بگو ای مهربون ساقی به اون نامهربون يارم
به حق حرمت مستی بياد امشب به ديدارم

برای خواندن متن به -ادامه مطلب - بروید .

فکرش را هم نمیکردم
روزی سیگار بکشم
حالا… سالهاست که سیگار مرا میکشد
چای… مرا میریزد
آینه… سراغ دندان هایم را میگیرد
حال ریه ام را می پرسد
من…
به ناچار با موهایم ور میروم…

هنوز داغم نمیفهمم دوباره پشت پا خوردم
بهم میگفت دوسم داره، گذاشت و رفت و جا خوردم
مثل یه آدم گیجم، به یه نقطه شدم خیره
ازم دلخور نبود اما، چرا نگفت داره میره
چقدر ساکت برید از من، ندیدم که معطل شه
معمای عجیبی بود، چقدر خوبه اگه حل شه
نه اشکش رو در آوردم، نه از عشقم فراری بود
یعنی هر چی بهم میگفت، تمومش سر کاری بود
نمیدونم با کی رفته، شاید تنها سفر کرده
هنوز هیچ چیزی معلموم نیست، شاید دوباره برگرده
حالا موندم با تنهایی، شبا گریه و بیداری
فقط یک گوشه میشینم ندارم حس هیچ کاری

عشق با ما کردی اما زندگی با ديگری
تا به حالا نوبت ما بود و حالا ديگری
گفته بودی که مرا وقت سفر بايد شناخت
عاقبت بار سفر بستی ولی با ديگری
هر نگاهت صد غزل در دفترم آواره کرد
با که حالا سر بگيرند اين غزل ها؟ديگری؟
رسم دنيا بر همين بوده که عمری باغبان
پای گل می بارد و می چيند آن را ديگری
من که نفرينت نکردم.روزی اما ميدهد
پاسخ کار تو را حالا خدا يا ديگری

قطار می رود… تو می روی… تمام ایستگاه می رود…
و من چقدر ساده ام که سالهای سال، در انتظار تو
کنار این قطار رفته ایستاده ام
و همچنان به نرده های ایستگاه رفته تکیه داده ام!

آهای… با توام!
تا آخر عمرت مديونی!
به کسی که باعث شدی بعد از تو ديگه عاشق هيچکس نشه!
ميفهمی…؟

برای دلم، گاهی مادری مهربان ميشوم، دست نوازش بر سرش ميکشم مي گويم :«غصه نخور…»، ميگذرد
برای دلم، گاهی پدر ميشوم، خشمگين ميگويم: «بس کن ديگر بزرگ شدی…»
گاهی هم دوستی ميشوم مهربان، دستش را ميگيرم ميبرمش به باغ رويا
دلم، از دست من خسته است

متنفـــــرم از انســـآن ـهـــآیـی کــهـ دیـــوآر بلنـــــدت رـآ مــی بیننــــد

وَلــــی بــهـ دُنبـــآل همــآن آجــُر لَق دیـــوآرت هستـــن کـهـ ...

تــو رـآ انـــکـآر کننــــد

وَ از رویَتـــ رد شـــــوند...!