از دیده به جای اشک خون می آید                            

                                  دل خون شده ، از دیده برون می آید

دل خون شد از این غصّه که از قصّه عشق                      

                 می دید که آهنگ جنون می آید

می رفت و دو چشم انتظارم بر راه                               

                کان عمر که رفته ، باز چون می آید؟

با لاله که گفت حال ما را که چنین                                    

            دل سوخته و غرقه به خون می آید

کوتاه کن این قصه ی جان سوز ای شمع                              

             کز صحبت تو ، بوی جنون می آید

در اوج تنهاييم ( متن عاشقانه)

 صدای سکوت فضای غمگین قلبم را پیچیده ، تنهایی آمده و وجودم را با سردی وجودش پریشان کرده.
من در اوج بی کسی ام ، کسی نیست اینجا جز تنهایی که همدرد من است.
برایم میخواند آوازی با صدای آرامش ، میداند که در قلبم چه میگذرد و میخواند راز درونی ام را.
در این آرامش ظاهری و ناخواسته ام ، باطنی آشفته دارم ، از صدای آواز عشق بیزارم که مرا اینگونه در حسرت روزهای بهاری برده است.
من در اوج تنهایی ام و تنهایی در اوج خوشحالیست ، زیرا دیگر تنها نیست و مرا دارد.
وقتی به درد دل تنهایی گوش میکنم با خود میگویم ای کاش که از آغاز تنها بودم که اینگونه درغم پایان ننشینم .
آن غوغایی که در روزهای عاشقی قلبم داشت دیگر ندارد ، بیقرار و بی تاب نیست ، انتظار برایش معنایی ندارد.
با اینکه در اوج تنهایی ام اما با تنهایی رفیقم ، هم او درد مرا میفهمد و هم من راز تنهایی را از نگاه پرنده تنها میخوانم .
دیگر شب و روز درد مرا نمیفهمد ، ماه نگاهش به عاشقان است، ستاره ها به سوی دیگر چشمک میزنند و خورشید به آن سو میتابد که کسی آنجا به انتظار نشسته است!
من در اوج تنهایی ام و میدانم که تنهایی در این روزهای بی روح دوای درد قلب شکسته ام نیست .
گرچه پر از درد است اما باید سوخت ، گرچه تلخ است اما باید طعمش را چشید.
تنهایی زودگذر است ، اما گذر همین چند لحظه مرا می آزارد.
خواستم به فردا امید داشته باشم ، غروب که رسید مرا از فردا نیز ناامید کرد.
به انتظار طلوعی دیگر مینشینم ، یک شب دیگر در اوج تنهایی و شاید یک آغاز دیگر در فصل عاشقی.

یکی بود ، یکی نبود ( متن عاشقانه )

یکی بود یکی نبود ، من بودم و تو نبودی ،
زیر سقف اتاق تنهایی ، تو را میخواستم و رفته بودی
یکی عاشق بود ، یکی بی وفا ،
من مثل شیشه شکستم و تو خرده شیشه ها را گذاشتی زیر پا
یکی به انتظار ، یکی بی خیال ،
من در انتظارت نشستم و تو شدی حسرتی در این انتظار
یکی بود یکی نبود ، من بودم و تو رفته بودی ،
برای پیدا کردنت هیچ ردپایی از خودت نگذاشته بودی
یکی چشمهایش پر از اشک شده ، یکی به جرم دلشکستن فراری شده
یکی اینجا باز هم عاشق است ، یکی در حال فراموش کردن است!
دلم به هوای تو ، بی هوا ، سر به بیابان گذاشته ، اما نمیداند که دیگر کار از کار گذشته
، دیگر دلت از خط پایان گذشته و این منم که هنوز به آخر قصه نرسیده ام
جا مانده ام  در قصه ای که حکایت از مجنونی تنها دارد ، این قصه دیگر همچو آغازش جایی برای لیلی بی وفا ندارد !
سرانجام همه دلتنگی ها ، همه آن قول و قرارها همین بود ، فاصله من و تو بین آسمان و زمین بود
تو پرواز کردی و من خاک شدم ، مثل یک قطره آب در وسعت یک کویر خشک گرفتار شدم…
یکی بود یکی نبود ، من بودم و تو نبودی ، تا چشم بر روی هم گذاشتم ، برای همیشه از کنارم رفته بودی…

به سلامتی همه بچه های گل سیاه مشق که یکیش خودت باشی!!!

سلامتیه اونایی که براشون مثل آتیش چهارشنبه سوری بودیم

همه وجودمون تو آتیش عشقشون سوخت

تا اونا با شادی از رومون بپرن و رد بشن

و به سلامتی شما سیاه مشقیا که هیچوقت ما رو تنها نذاشتید و

حمایتمون کردید حتی اونایی که دوسمون ندارن

برای خواندن متن به - ادامه مطلب - بروید .

با نفسی عمیق سینه مالا مال از غم می شود                                                  

  شروع بازیِ ، غم و تن اینگونه است

                                                         گمان کردم گر غم را در سینه حبس کنم

  پیروزی بر غم از آن من باش                                                                                   

بی خبر از تلاش غم برای ابراز وجود خود

                                                                                                              پس غفلت کردم . .

و غم به نا گه در تفکرم رسوخ کرد                                                                  

           یک سر گیجه آنی  . . .

                                        سستی تمام وجودم را گرفت

خویش را دیدم بازیچه دستان غم                                                                        

سینه ام را با یک آه از حسرت پر کردم

                                                                                                   که دگر چه سود . .

غم تمام وجودم را فرا گرفته                                             . . .

این است تفنّنی مرگبار

 اون چقدر ساده ازم بريد ورفت

وانمود كرد كه من و نديد ورفت

همه گفتن اون ازت بي خبره

به خدا گريه هام وشنيد ورفت

دلم گرفته تر از این نمیشود، چشمهایم خیستر از این نمیشود

تمام غمها و غصه ها در دل من جا گرفته ، میدانستم اشکهایم روزی تمام میشود

تو برای من عشق نمیشوی ، تو برایم آنچه که میخواستم نمیشوی

از همان اول هم نباید به تو دل میبستم ، میدانستم روزی تمام میشوی

تنهاتر از این نمیشوم ، یک عالمه آرزو در دلم انباشته شده ، تا ابد آرزو به دل میمانم

این تنها حسرت است که بر روی آرزوهایم نقش بسته ، نه دیگر عاشق نمیشوم

ستاره زندگی ام خاموش است ، یاد من در خاطرت فراموش است ، دیگر از این بدتر نمیشود!

تو چه کردی با سرنوشت من ، من که همیشه لبخند بر روی لبانم بود ، چه کردی با خنده های من

کاری کردی که همه را مثل تو ببینم ، هیچکس را وفادار نبینم !

حال من از این خرابتر نمیشود ، روزگار من از این بهتر نمیشود

 این من هستم که تنها مانده ام در جاده های خالی زندگی ، یک لحظه هم

برنگشتی و ببینی من کجا جا مانده ام  در راه زندگی

این من هستم که عذاب میکشم و غم رهایم نمیکند ، این تو هستی که بعد از

رفتنت خاطره هایت آرامم نمیکند

چرا خاطره هایت را جا گذاشتی ، چرا اینگونه مرا تنها گذاشتی ، چرا بر روی قلبم پا گذاشتی !

حال من از این بدتر نمیشود…

 . و خاطراتم را کشتم          خاطرات عشقی مرده

       قلبم را دفن کردم در کویری دوردست

 وخاطرات از ذهن آشفته من می گذشتند

 خاطرات عشقی نافرجام

 عشقی که از شروع تا پایانش شکست بود

 زبانی که دیر به چرخش در آمد

 لبی که بوسه ای تقدیم نکرد

 پاهایی که در همگام شدن تعلل کرد

گوشی که به خواب عمیق رفته بود

 چشمهایی که خود نگریست و اشکی ندید!!!

 خود خواهی همه را به طرف خود کشانده بود

   آری . . .  خودخواهی بود که قلبم را کشت 

   و آسما ن شهرم را خاکستری کرد . .