ياد آن بوسه كه هنگام وداع 
                                      بر لبم شعله حسرت افروخت 
           ياد آن خنده بيرنگ و خموش 
                                         كه سراپاي وجودم را سوخت
         رفتي و در دل من ماند به جاي 
                                          عشقي آلوده به نوميدي و درد 
            نگهي گمشده در پرده اشك 
                                            حسرتي يخ زده در خنده سرد 
                       آه اگر باز بسويم آيي 
                                              ديگر از كف ندهم آسانت 
            ترسم اين شعله سوزنده عشق 
                                                  آخر آتش فكند بر جانت

                                           (فروغ فرخزاد)

        عشق را رنگ آبي زدم،

                            دوست داشتن را قرمز،

                                                    نامردي را سياه، 
              دروغ را سفيد، 

                              ولي نمي دانم چرا به تو كه ميرسم 

                                       نمي دانم مهرباني چه رنگي است!